God Here Jezus Santa Maria...wat ben ik moe! En dat na 4 dagen in "het onderwijs".

Eerst en vooral, wie hier komt surfen voor de voorbeschouwing van de wedstrijd tegen Genk, verwijs ik met veel plezier naar de voorbeschouwing van vorige week. Veel leesplezier!

Eventjes KAA Gent nieuws dan. Stephen Laybutt, u kent hem wel...een super heenronde vorig seizoen, een behoorlijke tot matige terugronde en een absolute rampzalige eerste vier wedstrijden dit seizoen, is enkele weken out met een scheurtje aan de quadriceps. Opvallend alweer een spierblessure bij onze Gent-spelers, maar we raken het al gewoon. Hoewel, Laybutt staat nu niet echt bekend als "blessure-gevoelig". Het bespaart Leekens alvast wat kopzorgen. Laybutt, toch wel z'n chouchou in de defensie, heeft al een aantal tegendoelpunten op z'n palmares staan dit seizoen, en aangezien een aantal wisselspelers wachten op een kans, leek z'n basisplaats in het gedrang te komen.

Opties: Blessin' kan mogelijk een kans krijgen in de centrale verdediging of op rechts. Als Blessin' naar rechts gaat, kan Lombaerts naar een centrale positie overschakelen waardoor hoogstwaarschijnlijk Hakonsen (de jonge Kurtulus lijkt niet in de gratie van Leekens te staan) op de linksback komt.

Ten slotte toch nog even aandacht voor onze Rode Duivels en Aime Antheunis. Ik zal het kort samenvatten. Open de quotes..."Aime, bol het godverdomme zo snel mogelijk af." Sluit de aanhalingstekens. Na een absolute WANVERTONING tegen Bosnie (ik ben in m'n uitspraken al niet te zacht voor Gent maar dit is minstens even erg) is het tijd voor vernieuwing. De tijd van vriendjespolitiek en lekker wedstrijdpremies incasseren met de maatjes is voorbij. De politiek van Antheunis is altijd heel doorzichtig geweest: je selecteert 11 namen, bij voorkeur je vriendjes, en dan vul je een tactisch blad in. Gevolg: "F*ck the system. (De punks zullen het leuk vinden)". Na een toevalstreffer tegen Griekenland, dat niet eens moeite deed en waarbij Emile Mpenza de meest bizarre wedstrijd in z'n carriere speelde (waarschijnlijk wordt deze wedstrijd later wel eens door een aantal belastingscontroleurs herbekeken), was Antheunis plots weer de oude. De goede vriendjes Simons, Vanderhaeghe, Mpenza, Van Buyten (god zij dank dat Clement geschorst was of we hadden met 3 verdedigende middenvelders gespeeld), mochten alweer rustig blunderen en zo blijven we, verdiend maar toch met een generatie die sterker is dan de vorige, thuis van het WK. Maar ja, de coach kiest. En als hij kiest voor een ploeg te bouwen rond vriendjespolitiek, moet hij ook maar, samen met de vriendjes, verdwijnen.

Nee, de tirade is nog niet afgelopen. Het is een absolute schande dat mensen als Vanderhaeghe daarna nog even beweren: "Ik voel dat ik nog op dit niveau meekan." Op dit niveau meekunnen, mijn beste vriend, houdt wel in dat je een bal kan controleren en een pass van 5 meter kan geven. In de wedstrijd tegen Bosnie kon je dat NIET! Hetzelfde geldt voor Mbo Mpenza, onze superspits die er na een 40 wedstrijden eindelijk eentje inlegde tegen Griekenland. Nu is Mpenza geen Luc Nilis, en dan moet je nog weten dat ik Nilis altijd een overschatte voetballer heb gevonden. Mbo Mpenza is nog steeds, ondanks het feit dat hij altijd beweert van niet, het beste op de rechterflank. Als spits deugt hij niet...de slechte controle getuigt er andermaal van.

Goh, ik ga ermee ophouden. Een kleine twee jaar geleden schreef ik een column waarom de Rode Duivels me niet meer interesseerde. Ik heb het nog eens teruggelezen, en ik blijf erbij. En toch is het gevoel dat je als klein voetballand, als underdog, eventjes de grote ploegen het vuur aan de schenen kan leggen zo mooi dat je het niet kan missen. Dat is al ettelijke seizoenen de frustratie als Gent-supporter, en dat zorgde er ook voor dat ik deze wedstrijd speciaal nog eens bekeken heb, LIVE, terwijl ik wel betere zaken te doen had. En, helaas net zoals bij Gent, heb je achteraf het gevoel..."waarom doe ik nog de moeite?". En toch ga je door...zonder WK, zelfs zonder opgeheven hoofd, zoals de wedstrijd in Japan tegen Brazilie, en momenteel, tenzij Aime morgen de eer aan zichzelf houdt (nu ja, eer...), zonder hoop op een betere toekomst. En geloof me vrij, het talent is meer dan ooit aanwezig. Meer dan in de jaren '90, dat staat zonder twijfel.

Einde tirade...ik maak me op voor de komende lessen en voor de wedstrijd in Genk!