Een keer per jaar koop ik voetbalmagazine, en dat is de editie waarbij elke ploeg wordt voorgesteld. Ik vind het enorm handig om een overzicht te hebben van de transferaktiviteiten van elke eersteklasser, en om een idee te hebben over de basisploeg van de tegenstanders. Maar om dit keer eens Voetbalmagazine de loef af te steken, presenteer ik bij deze de eerste voorbeschouwing over het vernieuwde Gentse elftal.

Deel 1 : de trainer

De voorbije 2 jaar hebben we de hoofdvogel afgeschoten met een gebrek aan visie vanuit de sportieve staf. Over Jan Olde Riekerink is al genoeg geschreven en gezegd...kort samengevat: als je met 7 verdedigers aan een wedstrijd begint, kan je geen kansen creeren. Tenzij je over een Alexandros Kaklamanos beschikte, die als een bezetene achter iedere lange bal moest hollen, hem voorzetten en binnenkoppen tegelijk. Vorig seizoen liep het zonder deze Kaklamanos onder Olde Riekerinks systeem falikant fout. Met veel geluk haalden we nog wat punten binnen maar het voetbal was schandelijk zwak. Het slechtste dat ik ooit bij Gent gezien heb, en vandaar verdient onze sympathieke Nederlander een plaats in de Buffelstoot Hall of Shame. De verlossing kwam er in de vorm van Herman Vermeulen. "Ha meneer, u hebt griep. Wacht we zullen u een nekschot geven." Aanvankelijk leek Vermeulen het tij te kunnen doen keren...het voetbal leek iets beter, maar scoren lukte helemaal niet meer. Met als gevolg een eeuwige serie van gelijke spelen, einde seizoenswedstrijden die in derde provinciale thuishoorden, en zelfs supporters die verlangden naar het gesloten voetbal van Patrick Remy! Exit Vermeulen dus. Na lang over en weer gesleur, getrek en geruk, werd Georges Leekens binnengehaald. "I am the wanderer.", zei Georges melodieus tot Ivan De Witte, die hem prompt benoemde. Leekens mocht, in tegenstelling tot zijn voorgangers, een eigen staf uitkiezen (exit Vandewalle en Vermeulen dus), nam Stephen Laybutt mee (nee, natuurlijk niet als pasmunt), kleurde zijn gele sjaar blauwwit en zweert dat alles nu beter zal worden. Met andere woorden, been there, heard it. Leekens' potje voetbal staat garant voor een defensieve organisatie. Altijd al zo geweest...Georges is niet vies om zich in te graven. Op zich niet slecht, want de verdediging is alvast ons sterkste punt. Waar Leekens echter, dankzij Mpenza, Pieroni, Gregoire en anderen, bij Moeskroen de indruk van attractief voetbal kon wekken, lijkt hij bij Gent het alvast moeilijker te gaan hebben. Ook of Leekens op lange termijn een goeie oplossing gaat zijn, valt af te wachten. Dan moet hij eerst zijn reputatie van "trainer voor 1 seizoen" kwijt raken. Het staat vast dat Leekens bij Gent voor een grote uitdaging staat...een uitdaging die Leekens een plaats bij de groten kan geven, of hem definitief degraderen tot een noodoplossing als trainer. We wachten allemaal af...

Deel 2 : de verdediging

Is gewoon ijzersterk. Daar mogen we van uitgaan. Frederic Herpoel, de meest betrouwbare keeper in eerste klasse, is nogmaals gebleven en wint ieder seizoen 10 punten. Sven Vanderjeugt is een deftige invallersdoelman, tot Olivier van Impe volledig hersteld raakt van zijn blessure. Ook de rest van de verdediging lijkt enorm sterk en onverzettelijk. Op rechts staat een ouder wordende Jacky Peeters. Hij wordt al wat trager en zwakker man tegen man, maar heeft als een van de weinigen een goeie voorzet in de voet. Hamad Ndikumana, snel, goed verdedigend maar opbouwend o zo zwak, is zijn backup. Op links zijn we van ons vliegerke Ibrahim Faye af en staat Bjorn De Coninck. Boerenpaard-achtige degelijkheid dus. Ook Jimmy Hempte is weg, maar Nicolas Lombaerts, die op het EK voor -19 jarigen een heel degelijke indruk gaf, staat als reserve klaar en moet De Coninck ernstige concurrentie geven. Centraal hebben we een keuze in overvloed. Tjorven De Brul is hersteld en neemt de ploeg ongetwijfeld op sleeptouw. David Van Hoyweghen is een typische Belgische verdediger: een noeste werker die altijd zijn wedstrijd speelt en heel betrouwbaar is. Stephen Laybutt is niet gekomen om op de bank te zitten, en heeft op zich de voorkeur van Leekens al mee. Reken daar nog een Bart Goossens, Dieter Dever (als die ooit hersteld raakt) of eventueel een Lombaerts bij als centrale optie, en dan heb je een ijzersterk geheel met vele wisselmogelijkheden.

Deel 3 : het middenveld

Centraal op het middenveld zijn Theunis, De Decker en Hempte vertrokken. Adjaoud lijkt ook geen optie meer. Blijft dus Matthieu Verschuere, de kleine kuitenbijter, over als certitude. Verschuere is zowel defensief (enorme aktieradius) als offensief (kan in een tijd spelen) belangrijk voor de Buffalo's. Naast hem speelt hoogstwaarschijnlijk Mamouni, overgekomen van La Louviere, ook een harde, impulsieve werker. Defensieve opdrachten lijken beiden beter te liggen dan offensieve. Eerste backup lijkt Wouter Vrancken te zijn, hoewel deze als rechtsachter eventueel ook kan depaneren. Als extra backup lopen nog steeds Goossens en Adjaoud rond. De enige offensieve middenvelder in de kern, Benjamin Marechal, zal moeten wachten op een kans. Op rechts is Steve Cooreman een certitude, hoewel ook Sandy Martens daar uit de voeten kan. Jonathan Constantia wordt waarschijnlijk uitgeleend. Op links lijkt het schoentje eerder te wringen. Mustapha Oussalah is nog steeds een jaar bij Gent maar lijkt niet echt de voorkeur van Leekens te genieten. Ook Steven Ribus, vorig seizoen andermaal veel geblesseerd en niet echt overtuigend, is een optie. Tenzij Sandy Martens van kant wisselt, zoals bij Brugge, hoewel dit niet echt zijn favoriete positie is.

Deel 4 : de aanval

Alweer eens een tabula rasa. Zezeto is uitgeleend aan Brussels. Dimbala is definitief weg. Nordin Jbari werd binnengehaald om het scoreprobleem op te lossen en moet er in principe toch een 15 tegen de netten trappen. Dat is, als de aanvoer vanuit het middenveld er komt. Ivica Jarakovic krijgt, na een half seizoen blessureleed, een tweede kans. Jarakovic is een harde werker, soms ook meer van "willen maar net niet kunnen". Sandy Martens is in principe een uitstekende tweede spits die voor de laatste pass of baltoets kan zorgen maar hij raakt niet op dreef. Tim Matthijs is een optie voor de toekomst maar kan misschien toch enkele invalbeurten opeisen. En dan is er nog de X-faktor -- want er komt nog zeker een spits bij.