Er lijkt in het voorbije jaar een nieuwe rage te zijn ontstaan: bloggen noemt men het. Het komt er op neer dat je je persoonlijke ervaringen in een soort dagboek op internet publiceert. Maar dat wist je waarschijnlijk al. U, beste lezer, kent ongetwijfeld het internet helemaal van buiten. Anders was u hier, in deze verre krochten van het net, niet terechtgekomen.

Ik? Nee, ik blog niet. Persoonlijke zaken zet ik niet op internet. Stel je voor dat iedereen die leest. Ik hoef daar niet mee te koop te lopen.

"Jamaar, om je scheldtirades tegen Franky Vanderelst, de paus Rattekop, Jan Olde Riekerink en Jefke van om den hoek op het internet te zetten schaam je je toch niet?" Wie zegt dat? Oh ja, dat kleine slechte geweten dat af en toe de kop opsteekt. Klopt. Hoewel ik nooit iets van paus Wrattekop heb gepubliceerd maar soit.

Bij deze dus kort even een uitleg, vooral gericht aan mijn trouwe kompanen van de vorige heenronde (Bram, Jeroen, Thierry, Geert en Stef), die hun bijdrages hier zagen verdwijnen. Nu ja, verdwijnen...het zijn deze 5 die elke week de moeite namen om ze te schrijven. Ik moest ze gewoon maar plakken en zelfs dat lukte me niet.

Het begon allemaal in juli 2004. Ik was 30, mijn haar viel uit en mijn moeder zat aan de drugs. Wacht, nee, komaan Rik, vertel het verhaal zoals het is. Juist, ik was 30. De werksituatie was bedroevend slecht...voor de 2de keer in dezelfde firma werden een aantal beloftes niet nagekomen waardoor deze medewerker terug naar af kon. En ontevredenheid neem je altijd mee naar huis (zij die dit van zich af kunnen zetten, mogen mij steeds contacteren). Op vakantie volgde dan ook een goede brainstorming over hoe de toekomst er nu ging uitzien. Ik had een licentiaatsdiploma ergens in de kast liggen waar ik nooit iets mee gedaan had, en dat begon altijd wat te knagen.

Plots zei ik: "Wat als ik nu eens ga les geven?". Tot mijn grote verbazing zei mijn vriendin: "Doe dat dan." Er werden plannen gesmeed. Financieel zou het een moeilijk jaar worden...mijn vriendin zou bijspringen door in het weekend te gaan werken. Dan moest ik nog tijd vinden voor de opleidingen te volgen. Schoorvoetend diende ik een aanvraag in om halftijds te gaan werken voor een jaar. Gezien de situatie konden ze dit moeilijk weigeren. Als ze weigerden, dan lag er al een alternatief klaar. Soit...na 8 jaar ging ik dus terug de universitaire banken op, met een klein hartje.

Aanvankelijk was het allemaal wel leuk. Halftijds werken in een omgeving die ik gedurende 4 jaar had opgebouwd. Dat werk kan ik gemakkelijk aan. Studeren beperkte zich aanvankelijk tot hoorcollege's. Alles ging vlot. Ik kon thuis veel werk verzetten, het werk lukte, zelfs Buffelstoot floreerde als nooit tevoren.

Langzaam kwam echter de drukte terug. Papers dienden binnengeleverd te worden (deadlines!!!), op het werk 'kakte' men gewoon op hetgene wat je in 4 jaar had opgebouwd, stress langs alle kanten dus. En toen kwamen natuurlijk nog de stageperiodes, tijdens dewelke ik echt zwarte sneeuw gezien heb. Ik ben tijdens een week zelf een paar keer om 20.00h uit pure vermoeidheid in mijn bed gekropen. En Buffelstoot viel natuurlijk stil.

De blog wordt te lang, tijd voor een afronding. We zijn nu medio juni, alle papers zijn binnen en de teerlingen zijn geworpen. Het ziet er goed uit. Op het werk heb ik mijn ontslag gekregen en daar ben ik niet rouwig om. Ik werk er ondertussen terug voltijds maar in september begint professioneel een nieuw luik in mijn leven. Als ik werk vind tenminste. Maar om die stap te hebben gemaakt, moet ik toch een aantal mensen bedankten: mijn vriendin, mijn ouders, mijn klasgenootjes -ondanks het leeftijdsverschil zijn hier leuke banden gesmeed-, mijn docenten, mijn muzikale vrienden die altijd wel een luisterend oor voor mijn gezaag hadden, de Buffelstoot-schrijvers die van de plannen op de hoogte waren.

En natuurlijk moet ik toegeven...ik ben een Club Brugge-supporter geworden. Echt. Deze site heet dan ook vanaf nu "Krasselgat" en zal vanaf volgende week een foto-gallerij van Gert Verheyen bevatten en een geschiedenis van de club doorheen de eeuwen heen.

HUP CLUP HUP - Laat de leeuw niet in zijn hempie staan!!!!

.

.

.

.

.

.

.